🇬🇷DAG 30: Geraki - Leonidio

Woensdag 11 mei 2022

KM 45/1.327 - HM 966/16.505

Ain’t No Mountain High Enough

Nou, deze is echt wel hoog genoeg. Wat een kluif. Dertien kilometer door een kale omgeving, alleen maar omhoog, 7% onophoudelijke stijging. Het kost me bijna 2,5 uur zuivere zwoegtijd om het monster te bedwingen. Aan het begin twijfel ik of dit wel gaat lukken. Het routeboek zegt “er zijn slimmerds die de klim per pick-up truck hadden geregeld”. Ik ben dus of niet slim genoeg of te streng voor mijzelf….Het is in ieder geval heet, zo’n 25 graden en het wordt alleen maar warmer. Geen zuchtje wind en nergens schaduw. Ik passeer een dode das, het zal toch geen voorteken zijn ? Ik moet vaak stoppen. Af en toe een stukje lopen. Uithijgen. Opnieuw beginnen. Slokje water. Dan, na een uur, gaat het beter. Ik lijk in een soort ritme te komen. Ik vind een cadans en eigenlijk verbaas ik mezelf door toch de top op 1.200 meter te bereiken. Een heerlijk schaduwrijk terrasje onder de platanen in het plaatsje Kosmas is mijn beloning. Klimmen zal wel nooit mijn hobby worden. Omdat het begrip “hoogtemeters” en dus ook de bijna 1.000 meter van vandaag de meeste mensen niets zegt, zal ik deze klim eens in perspectief proberen te plaatsen.

De zwaarste koers van Nederland, de Amstel Gold Race, gaat o.a. over de hoogste berg van ons kikkerlandje, de Vaalserberg, die is 322 meter hoog. Neem Frankrijk: de onder wielertoeristen geliefde “Nederlandse” berg de Alpe d’Huez is een stuk hoger dan de berg die ik vandaag beklom. Echter kijkend naar het aantal hoogtemeters geldt dat op de Alpe vanaf het dorpje Bourg d’Oisans je 1061 hoogtemeters aflegt met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9 %.

In de afdaling kom ik een andere fietser tegen die echter omhoogfietst. Het is Marka die net een paar dagen bezig is en in 3 maanden door de Balkanlanden terugfietst naar Nederland. Zij doet de klim van de andere kant, die is (iets) minder steil, maar wel langer. Ik weet niet wat erger is….

Ik trek mijn jasje aan tegen de afkoeling en race de resterende 30 km in een uurtje, dankzij de zwaartekracht. Het gaat door een adembenemend mooi, ruig landschap. Ik passeer een klooster dat tegen de rotswand zit vastgeplakt. De weg daalt via een groot aantal haarspeldbochten om tenslotte via een nauwe opening door de rotsen het gebergte te verlaten.

De dag eindigt in Leonidio. Dit is het Griekse mekka voor rots-beklimmers. Er zijn honderden klimroutes in de omgeving uitgezet; het zou mijn hobby niet zijn.  Maar ja, die klimmers kijken waarschijnlijk ook meewarig op mij neer, als ze mij fietsend de berg op zien worstelen. 

Na enigszins bijgekomen te zijn op de zolderkamer van een uitstekend hotel (de kamer is echter niet echt berekend op Nederlandse lengtes), negeer ik de trek in pizza en kies voor een verstandige pasta. Tenslotte trakteert, als dank voor mijn klandizie, de plaatselijke ijscoman, ook wel bekend als Berrie Bouzouki, mij op een gratis concert. Het is goed bedoeld, maar niet echt mijn muziek. Bovendien zong Babe, 1 van de pareltjes van de vaderlandse popmuziek al in de jaren 70: “Never listen to a Bouzouki Player”…