Dinsdag 3 mei 2022
KM 47/930 - HM 532/930
Robinson
Omdat het nog een aardig stukje fietsen is naar de veerpont, ontbijt ik vroeg. Na het verlaten van Argostoli, passeer ik het vliegveldje, waar geen enkele activiteit te bespeuren valt. Wel actief zijn de ontelbare berggeiten die zich al bellend (om hun nek, niet met de GSM) tegoed doen aan de grassprietjes tussen de rotsen. Ik passeer ook Mt Enos (1628 m) waar ik gelukkig niet overheen hoef. De top is in bewolking gehuld, maar beneden is het zonnig, zoals het overgrote deel van mijn reis tot nu toe..
De route gaat op en neer naar de meer groene oostelijke kant van het eiland, waar Poros ligt. Ik arriveer hier ruimschoots op tijd om de veerboot te halen, dus kan ik nog even lekker op een terrasje zitten (‘chillen’ heet dat tegenwoordig). De boot is van serieus formaat, dus blijkbaar arriveren de meeste mensen en goederen van deze kant.
Na een genoegelijk tochtje van zo’n 1,5 uur arriveer ik in Killini, waarvandaan het nog een half uurtje fietsen is naar mijn hotel. Onderweg kom ik Claude tegen, een 68 jarige fietsende Fransman. Hij vertelt mij dat hij altijd hele verre fietstochten maakte met zijn vrouw, tot in Rusland aan toe. Zijn echtgenote is helaas overleden en nu fietst hij alleen. Ik merk het gemis als hij zijn verhaal vertelt, maar het is ook mooi dat hij er het beste van maakt. Overigens heeft hij aan zijn fietsframe een stok gebonden, die dient om honden van zich af te slaan.
Ik vond dat ik na alle ontberingen wel een dagje strand had verdiend en heb dus een hotel geboekt “direct aan een verlaten strand”. Als ik de afslag neem die Google Maps mij gebiedt, heb ik het gevoel af te dalen naar het einde van de wereld. Het keienpad gaat steil naar beneden, maar waarnaartoe ?? Als ik aankom bij het Kastro Beach Hotel blijkt dat “verlaten” inderdaad te kloppen. Ik ben de enige gast op een gigantisch complex, maar er is verder niets in de buurt. Fidel zou zich prima thuisvoelen in dit Walhalla van anti-consumentisme. Geen restaurant, geen cafe, geen supermarkt. Alles wat er zou moeten zijn, zit potdicht. Wat nu ???
Na het douchen stap ik op mijn fietsje om iets te zoeken. Er lijkt alleen iets te zijn boven op de berg, maar ik heb geen zin om 10 km steil omhoog te fietsen. Uiteindelijk wordt ik gered door verwende Duitse rijkeluis-kinderen. Er blijkt namelijk een Robinson Club te zijn. Die is besloten, maar een handige Griek heeft begrepen dat de Germaanse luxe-paardjes zelfs de buffetten wel eens zat zijn. Hij heeft op kruipafstand van de Club een trendy restaurant geopend, waar uw zwerver eindelijk zijn honger kan stillen.
