🇬🇷DAG 25: Olympia - Sidirokastro

Vrijdag 6 mei 2022

KM 67/1.075 - HM 918/13.070

One Street Town

Vanuit Olympia moet ik een stukje terugfietsen om de route door de Messinia op te pikken. Ik kom nogmaals langs de waterkracht-centrale aan de rivier de Alpheios waar ik mijn Franse Amis de Biyclette Claude weer tegenkom. Het gaat vervolgens langs kleine weggetjes naar beneden naar de kuststrook.

Eerst volg ik de route-aanwijzingen, maar beland op een eindeloze gravelweg rijkelijk voorzien van scherpe keien, diepe gaten en vervelende honden.Na een km of 10 worstelen, besluit ik de parallelle hoofdweg te proberen, dat gaat prima want het is totaal niet druk. Ik kan lekker doorfietsen tot de koffiestop bij Zacharo. Onderweg weersta ik de aanval op mijn eigenwaarde, als ik word ingehaald door een man op een step; het blijkt een electrische te zijn….

Ik wijk nu iets af van de hoofdweg, een prachtige route met oprijzende rotswanden en thermale baden. De bijbehorende rotte-eierenlucht matcht prima met mijn eigen zweetlucht. Uiteraard ontbreken mijn bokkige vrienden ook niet op deze weggetjes !

Ook daarna gaan de beentjes fortissimo, maar ik ben mij bewust van naderende onheil. Bij het plaatsje Kalo Nero moet ik naar boven. Het bergje is niet superhoog (500 meter), maar wel als je op zee-niveau dus 0 begint. Het gaat ook nog vaak op en neer, waardoor je net gewonnen hoogtemeters weer verliest. Meer dood dan levend bereik ik het plaatsje Agaliani, maar helaas moet ik nog hoger. Op mijn laatste krachten, na ruim 900 hoogtemeters, bereik ik mijn reisdoel van vandaag; mijn shirt is mijn getuige !

Ik ben in het bergdorpje Sidiriokastro, de verpersoonlijking van het begrip One Street Town.

Ik heb met heel veel moeite een overnachtingsadres weten te boeken, maar kan het adres (Griekse letters..) niet vinden. Geen GSM-dekking, dus ook mijn grote vriend Google Maps kan mij niet helpen. Ik ben uiterst voorzichtig met op de bonnefooi zoeken en afdalen, want als ik teveel daal, moet ik ook weer terug. Uiteindelijk bel ik de verhuurder en vraagt hem mij bij de kerk op te komen halen. Dan blijkt dat de beste man heel ergens anders woont, dit is zijn vakantiehuis dat hij verhuurt.

Uiteindelijk vind ik het huisje (terug omhoog uiteraard), waar de Griekse buurman Giorgios mij begroet.

Het is een prachtig pandje van meer dan 100 jaar oud, met een schitterend uitzicht over de vallei. Ik hoor niets anders dan de bellen van de schapen op de helling. Het huisje ligt vol met stenen; iedere gast wordt gevraagd een beschilderde steen achter te laten.

Dan dient een nieuw probleem zich aan, namelijk een knorrende maag. De mini-markt is ‘s winters gesloten er is geen restaurant, alleen een bar. Daar kijkt een Ma Flodder-achtig type mij aan of ik gek geworden ben als ik vraag of er iets te eten is. Ik wordt gered door de ruime voorraad eieren van de eigenaar. Er wordt wel eens gezegd: maximaal 1 ei per dag. Nou, dan zit ik gelijk aan mijn weekrantsoen. 

Drie keer raden wat het menu voor het ontbijt is morgen…..