Dinsdag 12 April 2022
“De mensch lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”
Ik had mij vooraf nogal wat zorgen gemaakt over het meenemen van de fiets in het vliegtuig. De kans op beschadigingen of helemaal niet aankomen is nogal groot, lees ik van andere lange-afstandfietsers.
Het viel gelukkig nogal mee, het ergste lijden was het lange wachten op verschillende momenten.
Het uit elkaar halen en inpakken van de fiets verliep vrij soepel dankzij het vooraf oefenen (jawel, ik geef het toe, ik ben een controlfreak…)
Mijn vriend de kruidenier laat geen gelegenheid voorbij gaan om reclame te maken voor zijn grootgrutterij, dus ik ben maar accoord gegaan met het aanbod voor een lift naar het vliegveld in zijn bedrijfsbusje. Deze AH bus is door mijn geliefde boodschappen bezorgende neeffies vakkundig voorzien van extra sierstrepen, dus mag gezien worden. Onderweg kwam de aap uit de mouw, Directeurtje wilde zeker weten dat ik echt zou vertrekken….:)
Om het voor de toekomst niet te verpesten, vermeld ik toch maar even dat ik heel blij en dankbaar was voor zijn aanbod, want een doos van 200 x 150 cm past helaas niet in mijn Kevertje.
Op Schiphol aangekomen kreeg ik nogal wat commentaar op het grote karton. Mijn verklaring dat ik altijd mijn eigen breedbeeld TV meeneem op vakantie, werd niet echt geloofd. Helaas zijn alle deuren op Schiphol net iets smaller dan 2 meter, dus met wat krachttermen vond ik mijn weg naar de 1 km verder weg gelegen incheck-balie. Als bonus moest de doos na het bestickeren met labels, dezelfde weg weer terug naar de afdeling Odd Size Luggage.
Het was vreemd om na 2 jaar niet vliegen (dankzij corona), weer terug te zijn op Schiphol. In mijn werkzame leven vloog ik zo’n beetje wekelijks. De rijen en het geneuzel bij de Security heb ik zeker niet gemist..
Mijn blijheid verlost te zijn van de ballast werd wel enigszins verziekt door de mondkapjesplicht op de luchthaven
Maar goed, ik kon op mijn GPS tracker zien dat mijn fiets via allerlei omwegen bij het vliegtuig terechtkwam, dus dat zat wel goed.
Tot we opstegen, en ik het trackersymbool van de fiets nog in Amsterdam zag staan. Bij aankomst was het dus wachten op een wonder.
Mijn Turkentas (altijd link in Griekenland..) met 2 fietstassen erin, kwam al zo’n beetje als allerlaatste op de bagage-band en daarna stonden er slechts nog 3 mensen te wachten, waarvan 2 op een hond. Na aankomst van de keffertjes bleef ik alleen over. Inmiddels was ik al 3 keer gebeld door de Griekse taxi-chauffeur waar ik toch bleef…
Maar dan…… na nog een kwartier nerveus wachten, zwaait de deur open en staat daar de doos met mijn fiets en het karton is in perfecte staat !
Na 45 minuten arriveer ik in Piraeus, waar de doos in de opslagruimte mag……..
